اشعار نوروزی

 

                                 منوچهری 
 

آمد نوروز هم از بامداد              آمدنش فرخ و فرخنده باد
باز جهان خرم و خوب ایستاد       مرد زمستان و بهاران بزاد
ز ابر سیه روی سمن بوی داد       گیتی گردید چو دار القرار
روی گل سرخ بیاراستند             زلفک شمشاد بپیراستند
کبکان بر کوه به تک خاستند          بلبکان زیر و ستا خواستند
فاختگان همبر میناستند               نای زنان بر سر شاخ چنار
باز جهان خرم و خوش یافتیم       زی سمن و سوسن بشتافتیم
زلف پر یرو یان بر تافتیم            دل ز غم هجران بشکافتیم
خوبتر از بوقلمون یافتیم             بوقلمونیها در نوبهار  

"سعدی"

برخیز که می رود زمستان                     بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه                      منقل بگذار در شبستان
وین پرده بگوی تا به یک بار                     زحمت ببرد زپیش ایوان
آواز دهل نهان نماند                             در زیر گلیم عشق پنهان
بر خیز که باد صبح نوروز                        در باغچه می کند گل افشان
خاموشی بلبلان مشتاق                      در موسم گل ندارد امکان