بزرگ داشت روز معلم

به نام خدا

« من علّمنی حرفاً فقد سیّرنی عبداً » کسی که کلمه ای به من بیاموزد مرا بنده ی خود ساخته است.

امام علی (ع)

         سال روز شهادت استاد گرانقدر و فیلسوف و متفکر و اسلام شناس عصر انقلاب اسلمی ایران، شهید مرتضی مطهری  و روز بزرگ  بزرگداشت مقام شامخ معلّم را گرامی   می داریم.

         اگرچه قلم امثال منی از وصف و بیان شاٌن و منزلت والا و مرتبه ی ارزشمند معلّم  عاجز و زبان از بیان مقام ربانی او عاجز است؛ امّا باید گفت: معلّم شمع سوزان و فروزانی است که می سوزد و روشنی خویش را فراسوی تشنگان علم ومعرفت و مشتاقان آگاهی و دانایی قرار می دهد.

          نامگذاری با مسمّای ایّام شهادت استاد فرزانه و اندیشمند متفکر،  شهید مرتضی مطهری، که اسوّه و الگوی یک انسان و معلّم واقعی بود، به عنوان  روز معلّم، برکت وتوفیقی است فرا راه فرهنگیان و فرهیختگان علم وآگاهی تا با الگو پذیری از این دانشمند و معلّم برجسته  و نمونه ی اعلای علم و اخلاق، قدر و منزلت خود را بدانند و در خدمت رسانی به عرصه ی علم و فرهنگ خود الگو هایی شایسته باشند.

مدیر گروه زبان و ادبیّات فارسی

مدیریت مدارس جمهوری اسلامی ایران در سوریه،لبنان و اردن

هفته ی معلّم بر باغبانان بوستان سبز تعلیم و تربیت مبارکباد

ای نگاه مهربانت شعر ناب عاشقانه               راز ناکی های چشمت مثل دریا بیکرانه

ای شکوه سبز دستت بر سرم ابر بهاران         و ای بهار نغمه هایت پرده های جاودانه

یاد دارم آن اهورایی سحرگاهان دیرین           خوب و شیرین با بهار ارغوان ذوق  جوانه

آمدی از دور بر آن ابلق یال آسمانی           بر وجود من کشیدی نقش نام بی نشانه

آمدم زانو زدم بر استان نغمه هایت              پر گرفتم بر مدار رنگ و بوی رازیانه

پر شکسته قمری دل زیر طوفان یاد داری           جا ی دادی پشت پر چین، قمری بی آشیانه

اوّلین روز دبستان، درس اوّل، آب، بابا                   نان که یک بخش است امّا نیست پیدا در میانه

من صدا را می کشیدم چار انگشت آن طرف تر           بود سنگین بار بابا ، بار نان بر زخم شانه

من ولی آسوده از نان، بی خبر از رنج بابا              می زدم لبخند شادی، در هوای کودکانه

می رسید از راه، شب، تا مرغ باران پر بگیرد                سر بگیرد زندگی در گریه های بی بهانه

صبح روز بعد کلّی شا پرک ها هم صدایم          آسمان می خواند با من باز باران با ترانه

با گهر های فراوان ظهر می شد، عصر می شد         زیر باران نگاهت با ز می گشتم به خانه

شاعر: سید محمّد هاشمی فرد (ساجد ) از بو شهر

معلّم، شمع سوزان جماعت       /     معلّم، راهنمایی  با درایت

معلّم، ساعی و شیرین زبان است   /     هم او غمخوار و یار کودکان است

معلّم، در کلاس عشق و اخلاص     /      نگاه او بود  لبریز احساس

معلّم، جان بسوزد تا بسازد    /    درفش علم و حکمت بر فرازد

معلّم، علم آموزد  و ایمان     /    صبوری  و خلوص  و عشق  و احسان

 معلّم، الگویی بی ادعا  است    /     معلّم  نوشدارو   و  دوا  است

معلّم، چلچراغ  بزم  علم است     /     معلّم, شهسوار عقل و حلم است

معلّم گر نبودش در جماعت   /     همه  نادان  و سر گردان ظلمت

معلّم، با کرامت، شاٌن او  هم    /      بود همسان شغلش با پیامبر

معلم هادی و روشن ضمیر است       /     هم او احیا گر فرهنگ  و دین است

معلّم لایق صد آفرین است   /     همه  زیبا ئیها  تقدیم  این است

گروه زبان و ادبیّات فارسی

رحیم آزاده

مدیریت  مدارس جمهوری اسلامی ایران در سوریه، لبنان و اردن