به مناسبت خجسته میلاد امام خمینی (ره)

سال روزمیلاد بزرگ رهبر جهان اسلام را به عموم مسلمانان تبریک عرض می نماییم.

سفر عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر باید کرد

از ســـــــــــر خویش به بتخانه گذر باید کرد

پیــــــــر مـــا گفت: ز میخانه شفا باید جست

از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر باید کرد

آنکــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پیش است

بى‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر باید کرد

گــــــــــــــر درِ میکـــده را پیر به عشاق گشود

پس از آن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر باید کرد

گـــــر دل از نشئه مى، دعوى سردارى داشت

به خــــــــود آییــد که احساس خطر باید کرد

مـــژده اى دوست که رندى سر خُم را بگشود

بـاده نــــــوشان لب از این مائده، تر باید کرد

در رهِ جستن آتشکـــــــــــــــده سر باید باخت

به جفـــــــــــا کارى او سینه، سپر باید کرد

ســـــر خُـــــــم باد سلامت که به دیدار رخش

مستِ ســــــــــــاغر زده را نیز خبر باید کرد

طــــرّه گیسوى دلدار به هر کوى و درى است

پس به هر کوى و در از شوق سفر باید کرد

دلجویى پیر

دست آن شیخ ببوسیـــــد که تکفیرم کرد

محتسب را بنوازیــــــــد کــــــــــــه زنجیرم کرد

معتکف گشتــم از این پس، به در پیر مغان

که به یک جرعه مى از هر دو جهان سیرم کرد

آب کوثر نخــــــــــــــورم، منّت رضوان نبرم

پرتــــــــــــو روى تو اى دوست، جهانگیرم کرد

دل درویش به دست آر کــه از سرّ اَلَست

پـــــــــــــــــــــرده بـرداشته، آگاه ز تقدیرم کرد

پیر میخانه بنــــازم که به سر پنجه خویش

فــــــــــانیـــم کرده، عدم کـرده و تسخیرم کرد

خادم درگه پیرم کـــــــــــه ز دلجویى خود

غـــــافل از خـــــــویش نمــــود و زبر و زیرم کرد

کتاب عمر

پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد

ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم

عمــــرى دراز، صرف در این کـوره راه شد

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند

وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است

حاصل ز عمرِ آنکه خــــودش، قبله‏گاه شد

دلــــــدادگان، کــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار

رنج مـــــرا ندیده کـــــه رویــــم سیـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس

آن را کـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر

آن را کـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد

دعوى اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستى عَلّم اَلاَسما چه شد؟

قابَ قَوْسینت کجا رفته است؟ اَوْاَدْنى چه شد؟

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد اَنَا الحق مى‏زنى

مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بکن این خرقـه را

دم زدن از خــــویشتن با بـــــوق و با کرنا چه شد؟

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مریز

زاهـــــد ار هستى تو، پس اقبال بر دنیا چه شد؟

این عبــــادتــها که ما کردیم، خوبش کاسبى‏است

دعــــــــــوى اخلاص با این خود پرستیها چه شد؟

مــــــرشد از دعوت به سوى خویشتن، بردار دست

لا الهت را شنیدستم؛ ولــــــــى الاّ چه شد؟

مـــــاعر بیمایه، بشکن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات

کـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

لذت عشق

لذت عشق تو را جز عاشق محـــزون، نداند

رنج لذت‏بخش هجران را بجز مجنــون، نداند

تا نگشتى کوهـــکن، شیرینى هجران ندانى

نــــاز پـــــرورده، ره آورد دل پر خــــون نداند

خسرو از شیرینى شیرین، نیابد رنگ و بویى

تا چو فرهاد از درونش، رنگ و بو بیرون نداند

یوسفـــى بایــــــد که در دام زلیخا، دل نبازد

ورنه خورشید و کواکب در برش مفتون نداند

غــــــرق دریا جز خروش موج بى پایان، نبیند

بادیه پیماى عشقت ساحل و هامـون نداند

جلـــــــوه دلدار را آغاز و انجامــــــــــى نباشد

عشق بى پایان ما جز آن چرا و چـون، ندان